'Bij U schuil ik' van C.H. Spurgeon

'Een aantal maanden geleden werd ik zozeer gekweld door de pijn, dat ik het niet meer kon verdragen, zonder het uit te schreeuwen. Ik verzocht iedereen weg te gaan en mij alleen te laten. Tot God kon ik niet anders meer uitbrengen dan alleen dit: ´U bent mijn Vader en ik ben Uw kind, en U als een Vader bent liefderijk en vol van genade. Ik zou het niet kunnen verdragen om mijn kind zo te zien lijden zoals U mij nu laat lijden. Ik zou doen wat ik zou kunnen om hem te helpen, ik zou mijn armen onder hem houden om hem te dragen. Is het Uw wil om Uw aangezicht voor mij te verbergen, mijn Vader? Wilt U nog steeds Uw zware hand op mij leggen en mij niet een teken geven van Uw bescherming?' Ik sprak tot de Heere, zoals Luther zou hebben gedaan, en ik pleitte heel ernstig op Zijn Vaderschap. 'Gelijk zich een vader ontfermt over de kinderen, ontfermt Zich de Heere over die Hem vrezen.' Als Hij een Vader is, laat Hij dan zien dat Hij een Vader is - op deze wijze pleitte ik, en ik waagde het erop te zeggen tot hen die terugkwamen om voor mij te zorgen: 'Ik zal vanaf dit moment niet meer zo'n pijn hebben, omdat God mijn gebed verhoord heeft.' Ik dank God voor deze zeer smartelijke ervaring, maar ook dat die folterende pijn niet meer is teruggekeerd. Het geloof heeft gezegevierd door zich vast te klampen aan de God zoals Hij Zichzelf heeft geopenbaard.'

Ik heb een klein boekje in mijn handen. Een boekje van Spurgeon, ook wel de 'prins der predikers' genoemd. Het heet: 'Bij U schuil ik'. Ik ben verrast als ik in het voorwoord deze boven- en onderstaande citaten lees.

Voor zijn 35ste openbaarden zich de eerste reumatische klachten en in toenemende mate kreeg hij aanvallen van hevige pijn. Er werden maatregelen genomen om Spurgeons taak te verlichten. (...) Deze hulp kon echter niet voorkomen dat Spurgeon een lichamelijke en psychische inzinking kreeg. Dat gebeurde in 1879. Hij werd gedwongen vijf maanden rust te nemen en kon voor een tijd niet meer preken. 

Wat zou het menselijk gezien begrijpelijk geweest zijn als Spurgeon helemaal gestopt was met preken. Maar juist door zijn eigen ervaring met het lijden, kon hij als geen ander mensen troosten en bemoedigen tot ver na zijn dood. Het is weer hetzelfde prachtige principe als bij Ruth, waar ik een poosje terug over blogde. Ook Spurgeon vond genade in de ogen van God, niet omdat hij zo'n geweldig prediker was en zo'n doorzetter ondanks de pijn die hij leed. Maar omdat hij met al zijn pijn en gebrokenheid schuilde bij God. Dát was de plek waar God hem genade, ondersteuning, troost, bemoediging en Vaderlijke liefde, zorg en aandacht gaf, die hij door mocht geven aan velen.