'Blijf staan voor Christus' van Zhang Rongliang en Eugene Bach

Wat is het lang geleden dat ik hier ben geweest. De meeste blogjes verschijnen op mijn andere blog. En soms gaat dat ook over boeken. Maar nu heb ik een nieuw idee voor deze blog. Ik lees nog steeds erg veel, soms wel in 10 boeken tegelijk. Wat ik belangrijk vind is dat ik het niet alleen maar lees, maar er ook iets uit leer en het meeneem in mijn leven. Dus ga ik hier zo af en toe een blogje schrijven over een stukje dat ik die dag gelezen heb. Want door het op te schrijven, blijft het veel beter bij me.

Dit boek kwam ik van de zomer in de kringloop tegen. De titel sprak me aan. En de naam 'Zhang Rongliang' had ik ook al vaker gehoord, dus ik werd nieuwsgierig en begon te lezen. Talloze keren wordt hem gevraagd om Jezus te verloochenen. En evenzoveel talloze keren zegt hij dat niet te kunnen. Een keer verwoordt hij het (ongeveer) zo:

'Jullie hebben álles al van me afgenomen! Ik heb alleen Jezus nog, Hem zal ik niet verloochenen, Hij is alles wat ik nog heb!'

Dat is het eerste wat ik wil delen. Hier in Nederland lijken we zoveel te hebben, zoveel rechten ook! Toch is ons enige, échte, meest kostbare bezit Jezus! Hij is van mij en ik ben van Hem. 

Een ander stukje wat bij me blijft hangen is dit:

'Hoe durf je ons openlijk, op klaarlichte dag, te trotseren? Weet je eigenlijk wel waar je bent? Jouw God is hier niet, maar wij zijn er wel. Wij zijn de goden van dit kamp.' (...) Die avond, nadat ik was teruggesleept naar het kamertje waar we allemaal sliepen, werd ik op de aarden vloer neergesmeten en voor dood achter gelaten. Ik was in elkaar geslagen en nauwelijks nog in leven, maar ik ademde nog wel. De voorjaarshitte maakte onze slaapkamer 's nachts tot een oven, omdat het onmogelijk was om de koelere nachtlucht binnen te laten in onze cel. Niemand in het kamertje had de gelegenheid gehad om te douchen of zich zelfs maar te wassen. Liggend in de duisternis hoorde ik overal om me heen gekreun en gehuil. Ik was niet alleen. Iedereen hier leed. (...) Die nacht klonk één stem boven die van de anderen uit. Het was de stem van Lanju Gao. Hij was een moslim en de hoogst opgeleide persoon in onze barak. Hij had de middelbare school afgemaakt. 'Zhang? Kun je me horen?' fluisterde Lanju. Ik wachtte even. Ik moest diep ademhalen zodat ik hem antwoord kon geven zonder te bezwijken van pijn. 'Ja', antwoordde ik. Ik wist niet of hij me gehoord had. Als de bewakers ons hoorden praten, zouden ze ongetwijfeld onmiddellijk binnen komen stormen. 'Ik heb gezien wat ze je vandaag hebben aangedaan'. Ik hoorde de pijn in zijn stem. 'Ik zag dat ze je aan die boom vastbonden en... ik heb alles gezien. Zhang? Denk je dat ik in jouw God zou kunnen geloven?' Ik zweeg geschokt. Ik was niet alleen ernstig verzwakt, maar ik wist ook even niets te zeggen. Ik was zo vol geweest van mijn eigen pijn en mijn eigen situatie dat ik nooit gedacht had dat het nu mogelijk was om het evangelie van Jezus met iemand te delen. Ik voelde me totaal ongeschikt. Ik wilde het opgeven - ik wilde zelfs sterven. Hoe zou God mij nog kunnen gebruiken om zijn leven en zijn waarheid te delen met iemand anders, terwijl ik niets liever wilde dan sterven en aan deze situatie ontsnappen? 'Ik heb je vandaag gezien, Zhang, en ik geloof dat jij de enige ware God dient.' 'Het enige wat je hoeft te doen is geloven in Jezus. Roep Hem aan en je zult gered worden.' Die nacht, in de duisternis van dat snikhete zaaltje, hoorde ik hoe hij het uitriep tot Jezus. Mijn kracht keerde terug.

Ik kan het me zo goed voorstellen dat er situaties zijn waarin je zo genoeg hebt aan je eigen pijn en verdriet, dat je niet eens aan een ander kunt denken. In onze samenleving hebben we met z'n allen goed geleerd om 'nee' te zeggen en ik doe er keurig aan mee. Het is ook een van de belangrijkste dingen die we onze kinderen leren. Even googlen en je vindt talloze plaatjes:

Ik begrijp wel waar het vandaan komt en iedereen die dit leest denk ik ook wel. Maar slaan we niet weer een beetje door? Leren we onze kinderen en onszelf nog om ook een keer ja te zeggen als het ze niet goed uitkomt of ze eigenlijk liever iets anders zouden willen doen? Maar bovenal, leren we naar Gods stem te luisteren? Is het misschien Gods hand die een persoon op ons pad brengt? Net nu het écht niet uitkomt?

Ik moet dan ook vaak aan Jezus denken. Hij hing aan het kruis en dacht aan zijn moeder en aan de discipel die Hem liefhad. Hij dacht aan Zijn vijanden die Hem gekruisigd hadden en bad voor hen. Het moet ons niet verbazen als God mensen op ons pad brengt waar we op de een of andere manier iets van Gods goedheid, liefde, genade en Evangelie aan door kunnen geven in een tijd dat we denken genoeg aan onszelf te hebben. Dat is wat ik hieruit wil meenemen.

Waarom zou ik dat willen?
- Het haalt je uit zelfmedelijden
- Het zorgt ervoor dat je je blik weer op Jezus richt.
- Het zorgt er vaak voor dat je kracht weer terug keert, zoals in het getuigenis in dit boek.

Dit boek helpt me om me eerst drie keer af te vragen of  'nee' ook echt wel het juiste antwoord is op dat moment. En dan kom ik niet meer weg met 'ik heb genoeg aan mezelf.'

Ik moet nog veel oefenen.

Ik heb hopelijk nog veel tijd.

Zeg ik dan nooit meer 'nee'?
Nee, daar gaat het niet om.