'Hoe houd je je hart zacht' van Natascha van Weezel

Nooit eerder kwam het zo dichtbij, het conflict tussen de Palestina en Israël. Na het lezen van dit boek kan ik wel huilen. Misschien een beetje laat, dat geef ik toe. Het is niet aan mij om er nog van alles aan toe te voegen. Ik raad jullie alleen dit boek aan om te lezen. En hieronder zal ik een ontroerend verhaal overtypen dat uit dit boek komt. Er staan er niet veel van in dit boek, de meeste zijn schokkend en hartverscheurend, maar daarboven toch ook hoopvol!

Op de ochtend van 7 oktober stond Aya vroeg op voor een fietstocht. Ze was de poort van haar kibboets Be'eri nog niet uit of de raketten vlogen letterlijk over haar hoofd. Ze besloot direct om te keren. Hisham, een Arabische  ober van de kibboetscafetaria, rende op haar af en waarschuwde dat er militanten van Hamas in de buurt waren.

'Mevrouw', zei hij, 'voor uw eigen veiligheid raad ik het u ten zeerste af om verder te fietsen.'

Door de hele situatie reageerde Aya wat wantrouwig.

Hisham probeerde haar gerust te stellen: 'Wees niet bang voor mij. Ik ben misschien Arabisch, maar ik heb het beste met u voor.'

'Je,' antwoordde Aya. 'Zeg maar je.'

Hisham en Aya kenden elkaar vaag van gezicht. Nooit eerder hadden ze een woord gewisseld. Nu verstopten ze zich samen in de bosjes. Met Aya's telefoon belde Hisham zijn familie in de bedoeïenensta Rahat. Hij kreeg zijn vader aan de lijn. Die gaf hem instructies om op een telefoontje van zijn neef Ismail te wachten.

Zodra Ismail hoorde wat er met Hisham en Aya aan de hand was, twijfelde hij geen seconde. Hij maakte zich klaar om zijn neef en de (hem nog onbekende) vrouw op te halen. Dat was niet zonder risico, want ook zijn woonplaats werd bestookt door raketten.

En inderdaad: onderweg moest hij af en toe uit de auto springen om te schuilen voor een raket - wanneer er geen schuilkelder in de buurt is moet je tijdens zo'n aanval op de grond gaan liggen met je handen voor je hoofd.

Toen hij vlak bij de kibboets was, zag hij 'dingen' op het asfalt liggen. Dat bleken lijken te zijn. Ook trof hij een groep radeloze jongeren. Ze renden in de rondte, zonder te weten waar ze heen moesten. Deze twintigers bleken van het Supernova Festival te komen. Ismail raakte in vertwijfeling. Zijn doel was om zijn neef veilig thuis te brengen, maar hij kon deze mensen toch niet aan hun lot overlaten?

Zes keer reed hij op en neer naar eens stad die een stuk noordelijker lag, met in zijn jeep steeds een nieuw groepje (Joodse) jongeren. In totaal redde hij vijfendertig feestgangers. Tegelijkertijd hield Ismail continu contact met Hisham via WhatsApp op Aya's telefoon. Zo kon hij in de gaten houden of ze in acuut gevaar waren en wist hij uiteindelijk het juiste bosje te traceren.

Nadat ze uren in doodsangst hadden gezeten, stapten Aya en Hisham in Ismails jeep. Ze vertrokken naar Rahat. Althans, dat was de bedoeling. Ze waren de kibboets nog niet uit of de jeep werd aangehouden door Israëlische soldaten, die inmiddels kennelijk ter plekke waren. Ismail en Hisham kregen de loop van een automatisch vuurwapen op hun hoofd gericht. Vanwege hun Arabische uiterlijk dachten de soldaten dat het Hamasmilitanten waren die Aya wilden gijzelen.

'Niet schieten!' schreeuwde Aya zo hard als ze kon. 'Dit zijn geen terroristen. Het zijn helden. Ik heb mijn leven aan hen te danken.'

Misschien lijkt dit slechts een kleinigheid, een enkel lichtpuntje. Maar natuurlijk is het veel meer dan dat. Een bekende uitspraak uit de Talmoed luidt niet voor niets: 'Wie één mens redt, redt de hele wereld'.