De voormalige opperbevelhebber kan het niet laten

Wat een heerlijk boek is dit van deze vrouw. Ze is zó gewoon, zo eerlijk, stelt zich zo kwetsbaar op en is gewoon bezig het hart van heel veel lezers te stelen!

Een citaat:

'Voor moeders kunnen die gevoelens van tekortschieten bijzonder acuut zijn. De beelden van moederlijke perfectie die we tegenkomen in advertenties en op social media zijn vaak net zo verwarrend of onecht als de afbeeldingen van verfraaide en gefotoshopte vrouwenlijven - uitgehongerd, gebeeldhouwd en volgespoten met botox - die ons vaak worden voorgehouden als de maatschappelijke gouden standaard van schoonheid. Maar toch zijn we geconditioneerd om erin te geloven en streven we niet alleen naar het perfecte lichaam, maar ook naar perfecte kinderen, een perfecte balans tussen werk en leven, perfecte gezinservaringen en perfecte toonbeelden van geduld en rust. En dat allemaal ondanks het feit dat niemand, echt niemand, daar ooit aan zal voldoen. De twijfel die al deze kunstmatigheid opwekt kan sterk en ondermijnend zijn. Het is moeilijk om als moeder niet om je heen te kijken en te denken: doet iedereen behalve ik dit perfect?
Ik ben even gevoelig voor zulke zelfkastijding als ieder ander. Bij elk teken van een conflict of uitdaging bij onze kinderen begin ik meteen en meedogenloos naar mijn eigen fouten te zoeken. Ben ik te streng voor hen geweest, of te meegaand? Was ik te aanwezig of te afwezig? Is er een boek voor ouders geweest dat ik vijftien jaar geleden ben vergeten te bestuderen? Was dit een onschuldige crisis of een teken van grotere problemen?  Welke essentiële levenslessen heb ik niet doorgegeven? En is het daar nu te laat voor?
Als je op enigerlei wijze verantwoordelijk bent voor het leven van een kind, zul je zeker bekend zijn met deze bijzondere soort angst en bezorgdheid, de kwelling van piekeren over je kinderen die je uit de slaap houdt, dat angstaanjagende, wanhopige gevoel dat je op de een of andere manier niet genoeg voor hen hebt gedaan, of dat je alles fout hebt gedaan en zij nu de prijs moeten betalen voor jouw nalatigheid of verkeerde beslissingen. Het is iets wat veel ouders volgens mij intens en bijna onafgebroken voelen vanaf die allereerste ogenblikken als we de kostbare en onschuldige perfectie van dat pasgeboren gezichtje in ons opnemen en denken: alsjeblieft, o alsjeblieft, laat me jou niet bederven.
Als ouder ben je altijd je eigen wanhoop aan het bestrijden, want je wilt niet mislukken in de taak die jou is toevertrouwd. Er zijn inmiddels hele industrieën ontstaan die geld verdienen aan deze wanhoop, en dat gaat van hersengymnastiek voor baby's en ergonomische wandelwagens tot bijlessen en vervolgstudies. Het is net een gat dat nooit kan worden gevuld. En omdat heel veel ouders in de VS moeite hebben met de hoge kosten van kinderopvang (die kunnen oplopen tot ongeveer twintig procent van een gemiddeld salaris), neemt de stress alleen maar toe. Je kunt ervan overtuigd raken dat als je iets minder doet als gevolg van een kleinigheid waarvoor je niet kon zorgen of die je niet kon betalen, je mogelijk je eigen kind tot mislukken hebt gedoemd.

Het spijt me te moeten zeggen dat dit ook niet ophoudt met het bereiken van een of andere mijlpaal. De wanhoop verdwijnt niet als je kind leert slapen of lopen of naar school gaat of eindexamen doet van de middelbare school of voor het eerst naar een appartement verhuist en steakmessen koopt. Je blijft je zorgen maken! Je blijft bang! Zolang je ademhaalt, zul je je blijven afvragen of je nog meer kunt doen. De wereld zal altijd oneindig veel boosaardiger en gevaarlijker lijken als een kind van jou erop rondloopt, ook al is dat al volwassen. En we zullen bijna alles doen om onszelf ervan te overtuigen dat we er een beetje controle op kunnen uitoefenen. Zelfs nu kan mijn echtgenoot, de voormalige opperbevelhebber, het niet laten om waarschuwende nieuwsartikelen - over de gevaren van op de snelweg rijden of 's nachts alleen over straat lopen - naar onze dochter te sturen.'

Hier stop ik! Aan de ene kant zou ik zo graag horen hoe het christelijke geloof en een persoonlijke relatie met Christus hier dingen oplost, je een andere manier van kijken naar je kinderen leert. Maar feit is denk ik wel dat we, of we nu christen zijn of niet, hier allemaal wel iets uit herkennen. Ik in elk geval wel. Het is een van de blinddoeken die ons ongemerkt zijn omgedaan (net zoals het 'nee leren zeggen tegen anderen en vaker ja zeggen tegen jezelf!): we moeten het allemaal zo perfect mogelijk doen en er ook zo uitzien en onze kinderen moeten het niet alleen zo perfect mogelijk doen en er zo perfect mogelijk uitzien, maar ook nog zo perfect mogelijk zijn! En ooh... wat denken anderen allemaal?

En als iemand dat dan zo lekker op z'n Amerikaans even zwart op wit zet, dan ruk ik die blinddoek van m'n hoofd af en denk: Wat houd ik van mijn kinderen zoals ze zijn en wat ben ik trots op ze, ook al zijn ze niet volmaakt en perfect! En dat zal ik altijd blijven doen! Een paar van onze kinderen hebben psychische/mentale problemen en de anderen zijn ook niet bepaald perfect 😛. Ik ben er zo trots op ze dat ze zich daar niet voor verstoppen.

Wat ik bedoel te zeggen...

Het christelijk geloof kan je soms ook het idee geven dat wij als christenen het beter zouden moeten weten en doen en zijn. Maar wat ik de laatste tijd steeds meer ga inzien is... we zijn mensen, net als de mensen in onze straat die niet geloven. We zijn zwak, arm, zo niet perfect (nee, zo ziet het er niet altijd uit, maar kom eens dichterbij!). Ik wil dat mensen dat zien. En ik wil ook dat ze uiteindelijk zien dat er binnenin dat niet perfecte, arme, zwakke en zieke persoontje een kostbare schat verborgen ligt. Een Schat (vol genade en waarheid) die door ons heen werkt en uitreikt naar die niet-perfecte, arme, zwakke en zieke persoontjes in ons huis, in onze buurt en waar Hij ons ook maar brengt.

Lees het boek als je nog meer mooie, eerlijke verhalen uit het leven van de Obama's wilt en wil weten hoe groot de rol van Michelle's moeder was toen zij 8 jaar in het Witte Huis woonde. Tegen haar zin in was zij mee verhuisd en was degene die ervoor zorgde dat iedereen met beide benen op de grond bleef staan en die zorgde voor rust in huis, om na die 8 jaar weer naar haar eigen huis te gaan:

'Eind 2016, ongeveer een maand voordat de nieuwe president werd ingezworen, pakte mijn moeder blijmoedig haar koffers. Er was weinig gedoe en op haar aandringen ook geen afscheidsfeestje. Ze vertrok gewoon uit het Witte Huis en ging weer naar Chicago, terug naar haar huis aan Euclid Avenue, terug naar haar oude bed en oude bezittingen, blij dat het werk erop zat.'

'Ze heeft me toestemming gegeven om enkele van haar beproefdere stelregels  en sommige van haar opmerkingen door te geven. Ze hebben mij geholpen om me iets kalmer, iets minder schuldbewust te voelen en een iets betere ouder voor mijn kinderen te worden. Maar ik moest er wel het volgende voorbehoud, dat rechtstreeks van mijn moeder komt, aan toevoegen: 'Zorg er wel voor dat ze weten dat ik niemand wil vertellen hoe hij moet leven!'

Over inspirerende vrouwen gesproken!