In deze vakantie ben ik dit mooie boek aan het lezen van Pam Rosewell Moore:
Pam Rosewell Moore schreef ook 'De stille jaren van Corrie ten Boom', ik weet nog dat ik daar heel erg van genoten heb, wat een fijne schrijfstijl! Terwijl ik aan het lezen ben wordt ik me bewust van het feit dat vooral de hele eenvoudige, alledaagse dingen zijn die ze beschrijft die me raken. Zoals in deze drie citaten:
'Inmiddels was ik (Pam) op de overloop aangekomen en klopte op de deur van haar slaapkamer. De duidelijke en heldere stem van tante Corrie nodigde me uit om binnen te komen. Eenmaal in haar frisse, vrolijke slaapkamer trof ik haar zittend in bed aan, gekleed in een gele nylon pyjama. De beddensprei lag bezaaid met boeken, notitieboekjes en schrijfartikelen. Haar Bijbel lag naast haar.'
'Dominee Creutzberg had een geweldige preek - recht door zee, calvinistisch - en een schitterende manier van spreken! De hele kerk, tot de nok toe gevuld, hing aan zijn lippen. Hij zette ons zo aan het denken dat ik, voordat ik ging slapen, vlug nog een deel van mijn preek heb geschreven. Het gevolg was dat ik pas heel laat ging slapen en de hele nacht heb liggen preken. Wees maar niet bang dat ik die preek ooit echt zal gebruiken, in elk geval niet in de nabije toekomst. Maar het is een goede oefening om je gedachten op papier te zetten. Op die manier kom je erachter dat je onderbewustzijn een pakhuis vol gedachten is en dat, al schrijvend, de zinnen en ideeën als vanzelf op papier vloeien.' (Uit een brief van Corrie aan haar zus Nollie)
'Ik had het nog nooit zo druk gehad, en mijn neiging om medelijden te hebben met mezelf werd nog eens versterkt door de wijze waarop ik soms werd behandeld door mensen die Corrie voor een spreekbeurt hadden uitgenodigd. In een uitgestrekte, noordelijke stad van de Verenigde Staten gebeurde het bijvoorbeeld dat haar gastheer, een predikant, zag dat ik Corries hulpje was. Vervolgens behandelde hij mij kil en afstandelijk - alsof ik ook zijn hulpje was. Ik vond dat heel onredelijk. Ik had al genoeg te doen. Waarom maakte deze vervelende man mijn leven nog ingewikkelder? Tante Corrie zag wel dat ik daardoor uit het lood geslagen was, maar toch begreep ze niet echt welke uitwerking het gedrag van de predikant op mij had. Waarmee ik niet wil zeggen dat het haar onverschillig liet. Ze deed gewoon vastberaden haar plicht als spreker en raadgever. Ze was inmiddels de tachtig ruim gepasseerd en niemand zou het haar kwalijk hebben genomen als ze had geklaagd over vermoeidheid of ongemakken, maar in al die jaren heb ik haar nooit kunnen betrappen op een spoor van zelfmedelijden. Bij deze en andere gelegenheden nam ze me stevig onder handen en noemde zelfmedelijden een verwoestende zonde. Ze liet me zien dat ook de moeilijkste dingen in ons leven alleen gebeuren als de Heer ze toelaat.'Het gaat er niet zozeer om wat er gebeurt, maar hoe we ermee omgaan,' leerde ze me. 'Al onze tijden zijn in Gods hand, ook de moeilijke tijden.' Nu zie ik dat, hoewel de houding van die predikant niet goed was, mijn reactie ook verkeerd was. Een houding van 'arme ik' maakt ons blind voor Gods hogere plan met ons leven. Na haar gevangenschap bad Corrie of God haar wilde helpen om haar lijden een beetje vanuit zijn gezichtspunt te bezien. Hij heeft dat gebed verhoord. Hij liet haar zien dat haar lijden op verstrekkende en bevrijdende wijze gebruikt kon worden in het leven van anderen.'Voordat ik het hele boek overtik, laat ik het hier maar bij. Er zitten zoveel mooie lessen in (zelfs ook over het huishouden), waar ik echt iets mee kan. Dus gaan deze citaten niet alleen op m'n blog, maar schrijf ik ze ook nog eens met de hand in een schrift, zodat ik alles later, als het boek weer terug is naar de bieb, deze pareltjes nog eens kan lezen.
