Een heel klein, dun boekje. Ons bed moest verschoven worden en ineens lag het bij mijn andere boeken. Geen idee hoe ik er aan kom. Maar ik begon te lezen en legde het na het eerste hoofdstuk weg. Om het 's avonds weer te pakken en het uit te lezen.
Het gaat over de tijd van communisme in Roemenië, wat heeft ook dat veel lijden voortgebracht! Het eerste hoofdstuk gaat over angst. Angst is het duivelse instrument om mensen tot slaven te maken! En ja, dat komt veel dichterbij dan Roemenië. Joseph Ton verteld hoe Jezus Christus ons van angs bevrijdt en hoe Hij dat op verschillende manieren doet. Dit wil ik graag doorgeven in deze blog.
De eerste manier:
Jezus stierf míjn dood, ging naar de hel - mijn hel - en Hij verrees. Op grond daarvan kan Christus nu zeggen: 'Wees niet bevreesd, Ik ben de eerste en de laatste en de Levende tot in alle eeuwigheden, en ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk' (Openbaring 1:18). In het evangelie van Johannes staat: 'Wie in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven' (11:25). Christus is mijn dood gestorven en zegt nu: de dood is mijn dienstknecht. De dood nodigt mij alleen nog uit thuis te komen: de dood is de boodschapper van Jezus om mij uit te nodigen tot de hemelse heerlijkheid.
Een vriend van mij werd ik Boekarest gearresteerd door de politie. Eén van de officieren dreigde hem dood te schieten. Maar mijn vriend glimlachte. Hij zei: 'Als u mij neerschiet, stuurt u mij naar de heerlijkheid. U kunt mij niet bang maken met de heerlijkheid.' Hij was niet bang om te sterven. Omdat er voor christenen geen dood meer bestaat.
De tweede manier:
In Mattheüs 6:22 en verder, spreekt de Heere Jezus over bezorgdheid (die eigenlijk niet anders is dan angst voor de toekomst). Keer op keer zegt Hij daar: 'Weest niet bevreesd.' Maar voordat Hij daaraan toekomt, spreekt Hij over twee soorten ogen: slechte en zuivere. 'Als uw oog slecht is dan is alles in u duisternis, maar als uw oog goed is, dan is alles in u licht.' Het slechte oog ziet de vijanden, problemen, dreigende gevaren. Het is het oog dat de joodse spionnen hadden, die tegen de reuzen opkeken en zeiden: 'Wij zijn als sprinkhanen, het is afgelopen met ons.'
Het goede oog ziet die vijanden en gevaren óók, want die behoren tot de realiteit. Maar dat goede oog ziet méér: boven alle tegenkrachten uit ziet het de soevereine God, Die alle gebeurtenissen laat meewerken ten goede en Die met iedereen omgaat zoals Hij dat wil. God voert het bevel. Alles gebeurt omdat Hij dat wil. Zelfs zijn vijanden voeren zijn plannen uit. Die soevereine God is mijn Vader, Die tegen mij zegt: 'Ik doe dat allemaal om jouw bestwil.'
Het goede oog ziet die vijanden en gevaren óók, want die behoren tot de realiteit. Maar dat goede oog ziet méér: boven alle tegenkrachten uit ziet het de soevereine God, Die alle gebeurtenissen laat meewerken ten goede en Die met iedereen omgaat zoals Hij dat wil. God voert het bevel. Alles gebeurt omdat Hij dat wil. Zelfs zijn vijanden voeren zijn plannen uit. Die soevereine God is mijn Vader, Die tegen mij zegt: 'Ik doe dat allemaal om jouw bestwil.'
Eens stond ik tegenover een militaire aanklager, een kolonel, en twee ondervragers. De kolonel vertelde me dat ik in staat van beschuldiging was gesteld en dat ik intensief zou worden ondervraagd. En hij voegde er aan toe dat mijn straftijd zou kunnen variëren van vijf tot veertien jaar.
Op een gegeven moment bracht hij de Bijbel ter sprake. "Zelfs jouw eigen Bijbel zegt in Romeinen 13 dat wij door God zijn aangesteld," zei hij. Ik vroeg of ik die tekst mocht uitleggen en hij zei: 'Ga je gang/'
Ik vertelde hem dat wat er op dat moment, tijdens die ondervraging, gebeurde een zaak tussen God en mij was. 'God is iets met mij van plan,' zei ik. 'Ik weet niet wát, maar ik weet alleen dat u mij nooit méér kunt aandoen dan Hij toelaat. U kunt geen stap verder doen en bent dus alleen zijn instrument.'
Mijn exegese van Romeinen 13 werd door mijn toehoorders weinig op prijs gesteld, die dag. Maar ik getuigde er in feite mee van de tweede manier waarop ik werd bevrijd van angst: door het zuivere oog, dat mij zicht geeft op mijn soevereine God en op het feit dat zelfs mijn vijanden Zijn instrument zijn. Waarom zou ik nog bang voor hen zijn?
Mijn exegese van Romeinen 13 werd door mijn toehoorders weinig op prijs gesteld, die dag. Maar ik getuigde er in feite mee van de tweede manier waarop ik werd bevrijd van angst: door het zuivere oog, dat mij zicht geeft op mijn soevereine God en op het feit dat zelfs mijn vijanden Zijn instrument zijn. Waarom zou ik nog bang voor hen zijn?
De derde manier
Die vond ik in 1 Johannes 4:1. 'Er is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit.' Altijd zullen er vijanden zijn die ons willen vernietigen. Wij moeten voor hen gaan staan en zeggen: 'We houden van jullie!' Dát kunnen zij niet begrijpen.
In 1977 werd ik op een zaterdagmorgen gearresteerd. De volgende dag begonnen de verhoren, door twee officieren. Rond het middaguur stapte een generaal binnen, die de twee anderen vroeg de kamer te verlaten. Toen zij waren verdwenen, begon hij mij vreselijk te slaan. In mijn gezicht, op mijn hoofd... tot hij er moe van werd. De officieren mochten weer binnenkomen en de ondervraging ging verder. Een paar dagen later, op donderdag, gebeurde precies hetzelfde. De officieren moesten de kamer uit en ik dacht: 'Dit wordt de tweede ronde.'
Maar de generaal ging zitten en zei dat hij met me wilde praten. 'Dan wil ik u eerst mijn excuses aanbieden,' antwoordde ik. 'Voor wat er maandag is gebeurd.' De man tegenover mij keek me stomverbaasd aan. Tenslotte had hij mij geslagen en ik niet hem. Maar ik had inmiddels kunnen nadenken over dat pak slaag dat mij ten deel was gevallen. 'Ik besefte opeens dat dit de lijdensweek is.' zei ik. 'Het spijt mij dat ik heb geschreeuwd toen u mij sloeg, want voor een christen is er niets heerlijkers dan te lijden, zoals mijn Heer heeft geleden. U gaf mij dus eigenlijk het mooiste geschenk van mijn leven. In plaats van u daarvoor te bedanken, begon ik te schreeuwen. Ik wil u nu alsnog hartelijk danken.' En ik vertelde er bij dat ik voor hem en zijn gezin bad.
Maar de generaal ging zitten en zei dat hij met me wilde praten. 'Dan wil ik u eerst mijn excuses aanbieden,' antwoordde ik. 'Voor wat er maandag is gebeurd.' De man tegenover mij keek me stomverbaasd aan. Tenslotte had hij mij geslagen en ik niet hem. Maar ik had inmiddels kunnen nadenken over dat pak slaag dat mij ten deel was gevallen. 'Ik besefte opeens dat dit de lijdensweek is.' zei ik. 'Het spijt mij dat ik heb geschreeuwd toen u mij sloeg, want voor een christen is er niets heerlijkers dan te lijden, zoals mijn Heer heeft geleden. U gaf mij dus eigenlijk het mooiste geschenk van mijn leven. In plaats van u daarvoor te bedanken, begon ik te schreeuwen. Ik wil u nu alsnog hartelijk danken.' En ik vertelde er bij dat ik voor hem en zijn gezin bad.
De generaal was zo onder de indruk dat hij prompt zijn verontschuldigingen aanbood. Hij heeft later een belangrijke rol gespeeld bij mijn vrijlating. Hij zag wat hij nog nooit had gezien: iemand die hem vertelde dat hij voor hem en zijn gezin bad.
Er is geen angst in de liefde. De Heere heeft mij vrijgemaakt en gaf mij liefde in mijn hart voor degenen die mij kwaad willen berokkenen. Vrijheid is niet hetzelfde als leven in een vrij land. Er zijn miljoenen slaven in de 'vrije wereld'.
Er is geen angst in de liefde. De Heere heeft mij vrijgemaakt en gaf mij liefde in mijn hart voor degenen die mij kwaad willen berokkenen. Vrijheid is niet hetzelfde als leven in een vrij land. Er zijn miljoenen slaven in de 'vrije wereld'.
