'In goede handen' van Kara Tippetts

Een recensie-exemplaar van uitgeverij Royal Jongbloed

Wat een mooi boekje he?! Ook deze titel is weer prachtig.

Kara verteld in dit boek over het geweld in haar ouderlijk huis, hoe Jason en zij elkaar leerden kennen en in het huwelijksbootje stapten. Over haar bekering en hoe zij leerde haar ouders te vergeven en lief te hebben. Hoe Jason en zij naar elkaar toe groeiden, gecoacht werden en samen vier prachtige kinderen kregen. Over de pijn en gebrokenheid in de gemeente die zij dienden, de breuk die daarin ontstond. Over de verhuizing en de brand die ook hun huis aantastte. Over de nieuwe gemeente, waar ze deel van uit maakten. En door dit alles heen loopt de rode draad van de pijn en de strijd, de gebrokenheid, de rauwheid, de verwoesting en de schoonheid die borstkanker in haar leven aanrichtte.

Ik zou dit boek, wat je in een weekendje uit kunt lezen, aan alle moeders willen laten lezen!

Er staan zoveel mooie lessen in, waar we allemaal iets mee kunnen, die we ten diepste allemaal ook willen denk ik. Het lukte me niet om dit boek met droge ogen te lezen. Zondagavond nestelde ik me op de bank en waarschuwde iedereen al: 'als ik aan het huilen ben, komt dat door dit boek!' Dan wisten ze dat maar alvast. Het is ook een confronterend boek, in onze familie zijn al mensen overleden aan kanker, mijn neef was begin 20, mijn oma en tante werden niet ouder dan 68, een andere tante is vorig jaar overleden toen zij 55 jaar was. Als ik dan lees hoe chemotherapie en bestralingen je lichaam werkelijk verwoesten en wat dat allemaal met je doet...dan word ik stil van binnen en heb diep respect voor mensen die hierdoor heen moe(s)ten gaan en de geliefden om hen heen.

Maar het is niet de kanker die de boventoon voert in dit boek. Het is de onophoudelijke zoektocht naar Gods aanwezigheid en zijn genade, die aanstekelijk werken. Ook, of misschien wel juist in de omgang met haar man en kinderen. Ik zou heel veel prachtige citaten kunnen plaatsen in deze blog, maar ik houd het bij 1. Voor de anderen zou ik zeggen: probeer het boek bij iemand te lenen of vraag het voor je verjaardag of geef het jezelf cadeau!

'Een van de hoogste roepingen in mijn leven is het hoeden van de harten van mijn kinderen. Ik zal de rest van mijn tijd als een leerling  aan de voeten van mijn kinderen zitten. Ik leer hun harten kennen, ik ontdek welke momenten de beste zijn om hen in liefde te ontmoeten, niet alleen wanneer het mij uitkomt. Ik observeer, luister, stel vragen en kijk naar hen. Ik let op signalen dat ze worstelen met het leven. Ik vraag hoe het op het schoolplein was, want daar speelt het leven van kinderen zich af. Ik spits mijn oren op aanwijzingen voor eenzaamheid en afwijzing door vriendjes. Ik zoek naar gelegenheden om van mijn kinderen te houden, om ze te zien. En als ik aan het eind van de dag niet in het hart van mijn kinderen ben toegelaten, pak ik mijn XXL flacon met lotion en ga van kamer tot kamer om hun voeten te masseren voor ze hun bed in duiken. Het is de moederversie van de voetwassing van de discipelen. Ik pak mijn lotion en ontmoet elk van mijn kinderen in die tedere momenten voor het slapengaan, in de hoop een stukje van hun hart op te vangen. Ik wrijf, ik stel vragen, ik drop mijn gebeden.' 

 Als je het boek uit hebt, vind je nog een paar brieven van Kara, voor haar man Jason en één voor haar kinderen. Ook nog een brief van Jason. Kara is inmiddels overleden. Zij blogde op mundanefaithfulness. Dit is een mooie blog om eens een kijkje te nemen! Via Facebook kun je op de hoogte gehouden worden van nieuwe blogs. 

'Terug naar genade' van Philip Yancey

Een recensie-exemplaar van uitgeverij van Wijnen - Franeker

Wat een mooie titel heeft dit boek. Verlang je daar ook niet naar? Meer dan ooit heeft de wereld het goede nieuws, ofwel het Evangelie nodig. Wat is dan dat goede nieuws wat we zo nodig hebben? Een zin sprong er voor me uit:

'Het spectaculaire goede nieuws overbrengen dat iedereen faalt, maar dat een genadige God iedereen vergeving schenkt. 

Wat in dit boek steeds terug komt en wat me ook aanspreekt en wat het nu ook weer zo echt persoonlijk maakt, is de worsteling van de schrijver. Hoewel hij de hele wereld over reist voor zijn werk om interviews af te leggen, projecten te bezoeken en mensen te ontmoeten, bestaat zijn werk niet uit het échte werk dat deze mensen verrichten. Hij schrijft en schrijft, afgezonderd van de 'echte' wereld, waar het strijdtoneel zich afspeelt. Dat knaagt aan hem, is dit schrijven werkelijk zinvol en relevant?

Er komen veel mensen voorbij, zowel uit de geschiedenis als uit het heden. Dat maakt dat de kern van de boodschap van alle kanten wordt bekeken. Die kern is te omschrijven als hoe we er als christenen al dan niet in geslaagd zijn mensen wereldwijd te bereiken met het Evangelie. Yancey gaat uitvoerig in op drie manieren waarop we dat in verleden, heden en toekomst vorm (hebben ge)geven, namelijk als pelgrim, activist en kunstenaar.

De schrijver geeft 5 manieren om het goede nieuws te brengen die meer getuigt van genade:

1. Botsingen tussen Christus en de cultuur zijn onvermijdelijk
2. Christenen moeten met wijsheid kiezen welke strijd ze willen aangaan
3. Christenen moeten de strijd slim voeren
4. In de omgang met de cultuur  moeten christenen onderscheid maken tussen immoreel en illegaal
5. De kerk moet in de omgang met de staat behoedzaam te werk gaan 

Dit boek heeft een indringende boodschap. Er zijn té veel voorbeelden waarin we als christen jammerlijk gefaald hebben de boodschap van genade door te geven aan onze medemens. Daarom is een nederige houding zeker van pas. De andere kant is dat de boodschap van genade, het Evangelie nog even krachtig is als 2000 jaar geleden! 

Ik sluit af met een citaat, die je ook al eerder op mijn facebookpagina 'Mooie quotes' tegen hebt kunnen komen:

Pelgrim, activist, kunstenaar - wat onze roeping ook is, gezamenlijk verkondigen we het goede nieuws dat God door ons aan de wereld bekend wil maken. Zoals Karl Barth aangaf, heeft de kerk zich grillig van die taak gekweten, 'in gehoorzaamheid en ongehoorzaamheid, in verstaan en misverstaan van het verheven goed dat God ons heeft gegeven.' Een postchristelijke samenleving is er als de kippen bij om ons op onze fouten te wijzen. Wij moeten die nederig erkennen. Maar overal waar het Evangelie wortel heeft geschoten, heeft het ook vruchten voortgebracht. Veel van wat wij in de moderne wereld hoogachten - vrijheid, democratie, onderwijs, gezondheidszorg, mensenrechten, sociale gerechtigheid - is terug te voeren op een christelijke oorsprong. Het kleinste zaadje in de tuin is een grote boom geworden waarin de vogels uit de lucht hun nesten bouwen.
Volgelingen van Christus hoeven niet in angst te leven, zelfs niet wanneer het er op lijkt dat de samemnleving zich tegen ons keert. Wij leven vanuit het vertrouwen dat God, meester over de geschiedenis, het laatste woord heeft: ' Nu begint de heerschaopij van onze Heer over de wereld, en die van de Messias. Hij zal heersen tot in eeuwigheid.' Wij allen doen ons deel, hebben anderen lief zoals God ons lief heeft en zorgen voor de wereld als rentmeesters van een genadige landheer. De desem verspreidt zich, het zout houdt iets goed, de boom overleeft, zelfs in donkere tijden vol onheil.